Week van de eenheid
Door B. van de Mortel, kapelaan
In een land waar de polarisatie en vooral ook de onhoffelijkheid naar elkaar in media steeds verder is achteruitgegaan lijkt de christelijke themaweek van de eenheid bijna van een andere planeet te komen.
In Nederland, praktisch als we zijn, hebben wij afgesproken dat iedere derde week van januari de week van de christelijke eenheid wordt gevierd. Van zondag tot zondag dus. In tegenstelling tot de internationale gebedsweek van de ene universele Roomse Kerk die ieder jaar valt op vastliggende data; te beginnen op 18 januari; het oude feest van Petrus’ Stoel te Rome, dat in de liturgievernieuwing is verplaatst naar 22 februari en eigenlijk dus als begindatum geen enkele betekenis meer heeft. De gebedsweek eindigt dan op 25 januari het feest van de bekering van de heilige apostel Paulus dat nog steeds op deze dag wordt gevierd en dus misschien wel een mooi symbolisch uiteinde heeft.
Dat heeft natuurlijk alles te maken met de oorspronkelijke gedachte. Tegenwoordig mag je het niet hardop zeggen of schrijven; voor je het weet ontstaat er een rel of je wordt zelf uitgemaakt voor het aanstichten van polarisatie; maar eerlijk en transparant toegegeven; vanuit oorspronkelijk katholiek perspectief wordt er gebeden om een vereniging van alle christenen in de ene Moederkerk; met alle goede bedoelingen; dat wel, maar potentieel shockerend voor andere gezindten. Opeens zou in zo’n context de gezamenlijke ontmoeting beladen en on-Nederlands ongezellig kunnen zijn. Vandaar dat deze gedachte vaak maar onbenoemd gelaten wordt.
Wanneer precies de week van start gaat en wat er ook in wordt gevierd; praktisch Hollands of liturgisch Rooms; het wil in ieder geval een oproep tot eenheid geven; een oproep die eigenlijk gericht mag zijn naar alle mensen van goede wil, want ook een verlangen naar meer eenheid en saamhorigheid in onze samenleving kan vruchtbaar zijn. We zijn uiteindelijk aan elkaar gegeven niet om het leven zuur te maken maar elkaar op de weg van het leven verder te helpen.
De bidweek voor eenheid mag in ieder geval een verlangen tot uitdrukking brengen dat alle christenen van verschillende kerken en kerkelijke gemeenschappen vanuit hun verbondenheid met Christus met en voor elkaar bidden om te komen tot ware eenheid. Eenheid om zo een gezamenlijke christelijke stem te worden in een samenleving die steeds verder verdeeld raakt. Eenheid om gezamenlijk kernwaarden van het christendom in onze maatschappij tot uitdrukking te brengen. Eenheid om elkaar een begripvol luisterend oor te bieden voor wat er leeft in de harten van mensen.