Column: Allerheiligen, Allerzielen

De kerk viert deze dagen het hoogfeest van Allerheiligen (1 november) en de gedachtenis aan de overleden gelovigen Allerzielen (2 november). Zo vierden we ook Allerheiligen op de familiemiddag van de parochie, zaterdag 26 oktober j.l.. Voor uw beeld: we waren zaterdag te gast in de voetbalkantine van VV Nijnsel. We zijn dan met zo’n 50 personen: half volwassenen, half kinderen. Na een gezamenlijk maaltijd gaan we uit elkaar in leeftijdsgroepen: 0-5 jaar, 6-9 jaar, 10-14 jaar, volwassenen, en heeft iedere groep op de eigen manier een uurtje ‘leren en delen over Jezus en je geloof’. De begeleiders zijn zelf ook ouders, aangevuld met leden van het pastorale team. De middag sluit om 18.30 u af met een familieviering in de Antoniuskerk. Deze viering stond nu in het teken van Allerheiligen. Een mooie verzameling van beelden van populaire heiligen stond voor het altaar opgesteld. In de viering hoorden we het verhaal uit de Apocalyps van een menigte mensen uit heel de wereld in witte kleren voor de troon van het Lam. In de tekst staat:  ‘Dat zijn de mensen die bij Christus horen, die voor hen is gestorven. Zij hebben de tijd van het zware lijden meegemaakt, maar ze zijn Christus steeds trouw gebleven. Daarom mogen ze nu witte kleren dragen.’ Onze witte doopkleren zijn een echo van deze kleren. Hier staan dus onze heiligen: Koningen, priesters, zusters, woestijnvaders, ouders, kinderen; álles. In de kerk hoorden we dat ook wij geroepen zijn om werk te maken van ons doopsel, van ons bij-Christus-horen. Ook wij zijn geroepen tot heiligheid.
Wat er die familiemiddag gebeurde was werk maken van je geloof. Het kostte iedereen moeite en tijd om er te zijn, te kiezen voor Jezus. Het draait om ouders die, staande op de schouders van generaties vóór hen (Allerzielen) een (vermoeden van een) schat door willen geven. We leren ter plekke daadwerkelijk dat geloven óók gemeenschap betekent. ‘Ik heb vrienden gemaakt met Lieke, Mama. Ze zat naast mij bij het eten.’

Hoe klein, arm, en voorlopig ook, we deden met onze jongste parochianen een stapje op weg naar heiligheid. Blijven we bidden voor de genade steeds de ruimte te mogen bieden voor nog meer kleine stapjes op die weg.

Manon van den Broek