De schoonheid van de kwetsbaarheid

Heel de wereld zucht en kraakt. Wij worden overstelpt met nieuwsupdates en meningen. Wij raken moe van het vermaledijde virus waarvan wij de naam bijna niet meer kunnen horen. Het doet veel leed aan de hele samenleving; mensen verliezen banen, relaties lopen moeilijk, de eenzaamheid is nog groter dan ze al was, huishoudelijk geweld steekt de kop op, jongeren kunnen niet normaal afstuderen en hele beroepscategorieën lijken op te houden te bestaan. Ook in de kerk zien wij de pijn die het virus met zich mee brengt. Na een periode van schok en leed waarin wij vele mensen ten grave hebben moeten dragen, is nu een periode van onzekerheid en doorbijten aangebroken: het is moeilijk om je in te schrijven voor de mis, afstand van elkaar te houden, niet te mogen zingen en niet meer gezellig na te keuvelen bij een goede kop koffie. De hele wereld zucht en kraakt onder Corona. Toch maakt corona ons ook ergens van bewust. Voorheen was de maatschappij maakbaar. Als wij naar even een weekend naar Barcelona of Rome wilden vliegen om daar naar een concert te gaan of kleren te kopen, dan kon dat gewoon. Een vakantie, vergadering of bijeenkomst op een speciale locatie, niets was te gek. De economie snorde door en niemand keek naar anderen of de consequenties van zijn daden. Corona brengt de onzekerheid van de kwetsbaarheid. Het rekent af met de maakbaarheid. Het brengt ons terug bij wie wij werkelijk zijn: mooie mensen die met zorg met elkaar mogen omgaan en leven in het nu. Door je kwetsbaar op te stellen mogen wij onszelf herontdekken. Kwetsbaarheid is geen teken van zwakte, maar van sterkte. Je doet je niet beter voor dan je bent en staat open voor het wonder van de ander, met een kleine letter of hoofdletter. Het openbaart wie jij werkelijk bent: een wonder. In deze corona-tijd doet die onzekerheid iets wonderlijks met ons: het nodigt uit tot broederlijkheid en het samen zoeken naar geborgenheid. Dat zien wij ook terug in de missen van onze kerken. Hoewel er niet zoveel mensen komen als wij gewend waren, is de verbondenheid des te sterker. De dankbaarheid waarmee wij reageren als wij elkaar weer zien. De manier waarop wij zorg dragen voor elkaar, elkaar bellen en aanspreken rond de vieringen en bij de inschrijvingen. Hoewel de wereld zucht en kraakt onder de corona-maatregelen en alle toekomstplannen onzeker maakt, gunt de onzekerheid van de kwetsbaarheid rust en bezinning op wie wij werkelijk zijn. Het is mooi om kwetsbaar te zijn. Het openbaart de schoonheid van de mens, dat van jou en dat van alle anderen om ons heen.

pastoor Robert van Aken